Stanisław Wokulski - "Lalka" Bolesława PrusaStanisław Wokulski w oczach biedoty:- biedota uważała Stanisława Wokulskiego za bardzo uczciwego człowieka,- wyróżni… Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ Scharakteryzuj Wokulskiego uwzględniając jego postawy, zachowania, gesty, myśli, przeżycia i refleksje filoz… Dostrzegamy w nim, bowiem wiele cech romantyka. Można w takim razie nazwać go osobą dwóch epok, lub „człowiekiem epoki przejściowej”. Wokulski przychodzi na świat w epoce romantyzmu i na tę epokę przypada również jego wczesna młodość. Nie dziwne, więc, że uległ on niektórym ideałom tej epoki. Przykładem tego jest jego Stanisław Wokulski to główny bohater "Lalki", który łączy w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Dużą uwagę poświęca swemu obiektowi westchnień - Izabeli Łęckiej . Poza tym jednak stara się wpłynąć na schematyczne myślenie arystokracji poprzez uświadamianie im, że wszystkich ludzi należy traktować równo i z szacunkiem. Dylematy i wybory zakochanego pozytywisty postaram się przedstawić na podstawie dwóch fragmentów „Lalki”. W pierwszym fragmencie zaczerpniętym z rozdziału pt.: „Widziadło” przenosimy się do Paryża - miasta, w którym Wokulski poznał starszego profesora imieniem Geist. Vay Tiền Trả Góp 24 Tháng. Epoka romantyzmu to nowy kierunek literacki, który rozwinął się na zachodzie Europy, Niemczech, Anglii i we Francji. Zasadniczo różni się on od poprzedniej czyli oświecenia. Na ziemiach polskich rozwinął się w latach się że Mickiewicz wprowadził te kierunek, toe wiadomości były wzmianką epoki romantyzmu. -Wokulski ma cechy romantyka i pozytywisty, jako romantyk jest patriotą i przeżywa nieszczęśliwą miłość, podobnie jak żyjący w tamtej epoce z zaznaczeniem, że Wokulski przeżywa nieszczęśliwą miłość do kobiety, a Mickiewicz do ojczyzny. Ewcia58 Expert Odpowiedzi: 3126 0 people got help Stanisław Wokulski jest reprezentantem pokolenia dwóch epok. Cechy romantyka: - romantyczna biografia młodzieńczego okresu, wątek walki o wolność: Wokulski bierze udział w postaniu styczniowym, poświęcając młodość patriotycznej walce o wolność i niepodległość, za swą miłość do ojczyzny cierpi na syberyjskim zesłaniu; - romantyczna, nieszczęśliwa i nieodwzajemniona miłość, która jest motorem jego działań, a w której przeszkodą według bohatera są konwenans i stosunki społeczne; idealizowanie swej wybranki do takiego stopnia, iż nie wyobraża sobie życia bez swej „bliźniaczej duszy” i być może nawet popełnia z jej powodu samobójstwo (jedną nieudaną próbę odebrania sobie życia z powodu Izabeli miał już za sobą); jest romantycznym kochankiem podobnym do Gustawa; - skłonność bohatera do depresji, stanów apatycznych i melancholijnych, głębokich przemyśleń, rozpamiętywania setki razy tej samej sytuacji, wspominania każdego gestu, uśmiechu czy słowa ukochanej; - indywidualizm; - skłonność do częstych zmian nastroju, do popadania ze stanów euforycznych a depresyjne; - niejasne zakończenie życia. Cechy pozytywisty: - realizm, racjonalizm, scjentyzm - kluczowe pojęcia epoki; szacunek do nauki, pragnienie wiedzy; - realizacja ideałów pracy organicznej: * otworzył nowy sklep, * założył spółkę do handlu ze Wschodem, * prowadził interesy z Rosjaninem Suzinem, oraz pracy u podstaw: * udzielał się charytatywnie, * pomógł między innymi prostytutce Mariannie, furmanowi Wysockiemu oraz kamieniarzowi Węgiełkowi; - popierał działalność naukowców i badaczy (Ochocki, Geist); - tolerancja dla poglądów i postaw innych; - akceptował hasła głoszące asymilację Żydów i innych narodowości zamieszkujących Polskę (Szlangbaum, Mincel); - energia i determinacja w zdobywaniu wykształcenia, majątku (do fortuny doszedł własną pracą i wysiłkiem) oraz w pokonywaniu własnych słabości;- próbuje zdobyć Izabelę w pozytywistyczny sposób, chcąc uzależnić jej byt od własnego majątku. Autor powieści dał nam jednoznacznej odpowiedzi, co do kwestii, które cechy zwyciężyły w bohaterze. Nie wiemy czy romantycznie zginął pod gruzami zasławskiego zamku, czy raczej pojechał do Paryża, aby pracować naukowo (pozytywistyczne rozwiązanie).Realizacją ideałów pracy organicznej przez Wokulskiego nie było:a) otworzenie nowego sklepub) pomoc charytatywnac) założenie spółki do handlu ze Wschodemd) prowadzenie interesów z Rosjaninem SuzinemWokulski próbuje zdobyć Izabelę w sposób:a) tradycyjnyb) niekonwencjonalnyc) romatycznyd) pozytywistycznyWokulski w młodości bierze udział w:a) powstaniu styczniowymb) powstaniu listopadowymc) Wiośnie Ludówd) rabacji galicyjskiej Również jego wiara w postęp naukowy i techniczny nie znika, mimo że sam porzuca eksperymenty – chętnie wspiera i interesuje się planami Geista i Ochockiego. Wokulski najpełniej z postaci w Lalce (na poły z prezesową Zasławską) wciela w życie ideał pracy u podstaw i pracy organicznej. Pomaga potrzebującym, a jego sklep zatrudnia kilkuset ludzi, polepszając ogólne, społeczne, narodowe dobro. Na wskroś pozytywistyczne są poglądy Wokulskiego w kwestii asymilacji Żydów. Wszystkich zresztą ludzi mierzy tą samą miarą, nie zważając na urodzenie, lecz na pracowitość i sumienność. Wokulski jest postacią niejednoznaczną. Nie jest to człowiek, któremu można by przypiąć jakąkolwiek artykuł strona: - 1 - - 2 - Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Dowiedz się więcej Bohater „Lalki” jest typowym reprezentantem „straconego pokolenia”. Powstanie styczniowe wybuchło, gdy był już dorosłym człowiekiem, więc jak większość młodych ludzi z jego klasy Wokulski brał w nim aktywny udział. Można przyjąć, że klęska powstania popchnęła go w kierunku bliższych realizmowi postaw i zachowań, ale jego życie już na zawsze zostało „skażone” romantyzmem. Jako bohater literacki niewolny jest od cech charakterystycznych tak dla jednego (romantycznego) jak i dla drugiego (pozytywistycznego) typu bohatera. Wokulski jako bohater romantyczny: Patriota i wojownik –Wokulski nie wahał się narazić na szwank swojego życia i zdrowia gdy „Ojczyzna była w potrzebie” i walczył w powstaniu styczniowym. Romantyczny kochanek - miłość do Izabeli to uczucie wstydliwe i skrywane, napiętnowane znamieniem mezaliansu i ostracyzmu społecznego. On – nuworysz i prostak – ośmielił się obdarzyć uczuciem pannę z wyższej sfery. Ta miłość jest wszechogarniająca, paraliżuje zmysły, odbiera mu zdrowy rozsądek i zdolność logicznego myślenia. Wokulski cierpi w ogniu nieszczęśliwej miłości, niczym romantyczni kochankowie (Gustaw, Dziady cz. IV). Brak wzajemności i ciągłe upokorzenia są powodem nieudanej próby bohater –zniknięcie Wokulskiego pozostaje nierozwikłaną zagadką. Mógł zginąć w kolejnej próbie samobójczej, mógł upozorować swoją śmierć, aby móc rozpocząć nowe życie. Tak jak pojawił się znikąd, tak zniknął bez śladu. Nikt tak naprawdę nie wiedział skąd wziął się majątek Wokulskiego, jakie interesy prowadził, co robił kiedy znikał na długie tygodnie. Wokulski jako pozytywista: Realista i praktyk - Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką – po przegranym powstaniu odnajduje się w nowej rzeczywistości i bierze sprawy w swoje ręce. Nawet przebywając na zesłaniu kontynuuje edukację i zdobywa nowe doświadczenia. Wyznacza sobie cele i konsekwentnie je realizuje. Uważnie śledzi postępy w naukach przyrodniczych i możliwość praktycznego zastosowania wyników eksperymentów i badań pracy organicznej – Wokulski jest zwolennikiem na wskroś nowoczesnych poglądów w kwestiach emancypacji kobiet, asymilacji Żydów, rozwoju społeczeństwa i dostępu do edukacji. Jedynym kryterium oceny ludzi są dla niego:uczciwość, rzetelność i wagę równomiernego rozwoju wszystkich warstw społecznych dla przyszłych losów i filantrop – swoje przedsięwzięcia Wokulski planuje z rozmachem, ale opiera je na chłodnej kalkulacji. Jest bardzo skutecznym kapitalistą, ale w interesach kieruje się etyką. Znaczne środki Wokulski przeznacza na działalność filantropijną i społeczną. "Lalka". Autor: Bolesław Prus. Bohaterowie: Izabela Łęcka, Ignacy Rzecki, Stanisław Wokulski, książę, Wysoccy... Wokulski. Romantyk czy pozytywista? Stanisław Wokulski żył na przełomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkładu społeczeństwa feudalnego a przed wykrystalizowaniem się społeczeństwa kapitalistycznego, który rozpoczął się poezją i poświęceniem dla ojczyzny, a skończył gonitwą za pieniądzem i pracą. W Wokulskim spotkało się dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie wybitny indywidualista, oraz pozytywista lat siedemdziesiątych, który był zapalonym handlowcem i realistą. To wewnętrzne rozdarcie przyczyniło się do narastania życiowych dramatów i ciągłego konfliktu z otoczeniem. Stanisław Wokulski to główna postać powieści. Prowadzi bujne i interesujące życie. Jest synem zmarłego szlachcica. Jego dzieciństwo sięga czasów kierujących się romantycznymi hasłami, na bazie których ludzie budowali swoje szczęścia. Rozwój świadomości i kształtowanie się światopoglądu Wokulskiego przypadło na okres rządzący się romantycznymi prawami. Ogromny wpływ na obierane przez bohatera ideały miała ówczesna poezja, poezja mickiewiczowska. "Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci." Wpojone zasady i hasła nigdy nie umarły w Stanisławie, ale tkwiły w nim głęboko by zostać wykorzystanymi w przyszłości. Wokulski chcąc wyrazić swą miłość do ojczyzny, zaszczepiony romantycznym rewolucjonizmem, bierze udział w Powstaniu Styczniowym, za co zostaje zesłany na Syberię. Poświęca swoją młodość walce patriotycznej godzącej się z typową postawą młodego romantyka, która została wykreowana przez ojców ówczesnej epoki. Stanisław pragnie w ten sposób spełnić swe ideały, zaistnieć jako "dziecko romantyzmu". Ważniejszym jednak elementem romantycznej części bohatera jest jego tragiczna miłość do panny Izabeli Łęckiej. W oczach Wokulskiego uczucie to powinno być nieskazitelnym i wspaniałym. Nie zna on innej niż poetycka miłość rodem z utworów Mickiewicza. Stanisław jako zagubione w obcym świecie dziecko, szuka takiego uczucia u kobiety, która traktuje je jako zabawę. Te sprzeczności powodują, że historia miłości głównego bohatera jest z góry skazana na tragiczne zakończenie. Piotrowicz do reszty pochłonięty przez wir namiętności dąży nieustannie do samozagłady, do zniszczenia szczęścia, na które ciężko pracował. Swe działania podporządkowuje temu uczuciu. Próbuje przełamać bariery społeczne dzielące go od wybranki serca. Idealizowanie miłości znacznie ułatwia mu podejmowanie kolejnych desperackich kroków. Ślepota doprowadza go do klęski, która jest bliźniaczą siostrą panny Łęckiej. Miłość ta niewątpliwie ukazuje kolejną romantyczną cechę postaci Stanisława. Przeciwstawianie się konwenansom, wewnętrzny bój prowadzący do próby samobójstwa nadają mu typowych cech bohatera romantycznego. Wokulski ponosi klęskę. Znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Możemy się jedynie domyślać jaką drogę obierze bohater. Śmierć w zasławskim zamku? Kariera naukowa w paryskich pracowniach? Otwarta kompozycja powieści wprowadza nastrój tajemniczości, który jest charakterystyczny dla romantyczności. Pojawiają się pytania, na które nie ma odpowiedzi. Co? Jak? Gdzie? Pozostają przypuszczenia, spekulacje. Wokulskiego określa się mianem romantyka zabłąkanego w epoce pozytywizmu. Kultywuje on bowiem wiedzę, pomimo ciężkich warunków życiowych. Walczy z głosem serca. Boi się utracić rozsądek i zdolność do racjonalnego postrzegania rzeczywistości. Jest żądny wiedzy. Pogłębia ją czytując wybraną literaturę popularnonaukową, uczęszcza na wykłady w Szkole Przygotowawczej oraz Szkole Głównej. Utrzymuje ożywione kontakty z naukowcami rosyjskimi. Swojej pracy nie przerywa nawet podczas pobytu na Syberii, a po powrocie do ojczyzny pragnie ją jeszcze zacieklej kontynuować. Nie pozwala mu na to jednak podjęta u Mincla praca. Stanisław zdobywa duży majątek. Zawdzięcza to swej wytrwałości oraz zaciętości w dążeniu do celu. Podziwia Ochockiego i Geista, którzy stali się niewolnikami nauki. Pragnie wymieniać z nimi spostrzeżenia dotyczące nowych wynalazków, a czasem nawet głęboko zastanawia się nad podjęciem wspólnych działań w kierunku wcielenia pomysłów w życie. Nie posiada jednak tyle silnej woli, która pozwoliłaby mu porzucić życie wśród ludzi dla całkowitego poświęcenia się pracy nad maszynami latającymi oraz metalami lżejszymi od powietrza. Marzy o stworzeniu wynalazku, który mógłby przyczynić się do rozwoju nauki, dać ludziom wymierne korzyści. Wokulski jest realizatorem postulatu pracy organicznej, która zakłada, że jednostka bogacąca się ma wpływ na wzrost zamożności narodu. Stanisław rozbudowuje swój sklep. Zakłada spółki handlowe, dzięki którym ożywia się gospodarka. W konsekwencji realizuje także hasła związane z pracą u podstaw, czyli poszerzanie świadomości i poprawa sytuacji wśród najniższych warstw społecznych. Bohater zauważa nędzę biedoty, stara się jej pomóc. Jest świadomy, że nie wskóra nic globalnie, na dużą skalę, dlatego skupia się na poszczególnych jednostkach. Do tego działa charytatywnie oraz filantropijnie, wspierając ważne cele społeczne. Stanisław Wokulski to człowiek z przełomu diametralnie różnych epok. Jego osobowość, motywy działania, wartości, którym hołdował trafnie ujął doktor Szuman, potwierdzając przyczyny upadku bohatera: "Romantycy muszą wyginąć to darmo; dzisiejszy świat nie dla nich (...). W zepsutym, zdegenerowanym społeczeństwie, zmarnowały się zdolności i energia Stacha, który był "wodzem bez armii", nieszczęśliwym i niezrozumianym." Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie". Zginął on "przygnieciony resztkami feudalizmu", systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których uosobieniem jest panna Izabela. Istnieje wiele cech osobowości Wokulskiego przemawiających za jego romantycznym podejściem do życia (nawet majątek zrobił z miłości do Łęckiej), jednak nie trudno odnaleźć również pozytywistyczne elementy stosunku bohatera do świata. Można powiedzieć, że reprezentuje on idealistów epoki pośredniej, z pogranicza romantyzmu i pozytywizmu. Dzięki połączeniu cech charakterystycznych obu tych epok, patrząc na życie Wokulskiego odnosimy wrażenie ogromnego bogactwa przeżyć i niezwykle interesującej egzystencji.

wokulski cechy romantyka i pozytywisty